پنجابی دوہڑے

ہر بَشر نوں وقت دی قِلت اے _ نا لے فِکر معاش دے کھا گئے.*،* 

قِصے تھی گئے ختم محبتاں _ دے گَل پئے غرضاں دے پھاہ گئے*،*؛ 

نئیں وسدی ساون سنگتاں دی _ اُڈی ریت تے بنڑ صحرا گئے ،*،*، 

نہئ رہھ گئیاں "ظِل" دریا دلیاں _ ہِن جدن دے سُک دریا گئے....*،

ذمے اوکھ دے چا کے لگدیاں نوں آسانیاں کوئی کوئی دیندائے.

 کشکول دے بدلے وطن دیاں سلطانیاں کوئی کوئی دیندائے. 

دل آئیاں ھر کوئی نیں ساہندا من مانیاں کوئی کوئی دیندائے. 

ڈھگ درد ان غرضوں چوریاں دے قربانیاں کوئی کوئی دیندائے.

تیرے نال ناراض میں کیوں ہوواں .جداں نکھڑ کے نبھدا جھٹ نہیں~وت توں وی ثمر بے تکیاں دے.کر میرے جگر تے پھٹ نہیں~میں تاں مردیاں تائیں تیرے نال نبھیساں.توں وی اپنی گل توں ہٹ نہیں~آکھے لگ کے سجن شریکاں دے.مینوں ہجر دے کھوہ وچ سٹ نہیں